Sevemedim, sevmiyorum metro yolculuklarını. Yerin altında, kapalı ve pencerelerinin ötesinde karanlıktan ve gri betonlardan baÅŸka bir ÅŸey vadetmeyen bir mekanda insanların tüneldeki o boÅŸ -ama hakikaten boÅŸ- karanlığı seyrettiÄŸi, bakışların sürekli birbirleri üzerinde gezinip sonra boÅŸluÄŸa doÄŸru çevrildiÄŸi bir gidiÅŸ bu, belki de gidemeyiÅŸ. Duraklar sabittir, kaç dakikada nereye varmış olunacağı, duraklarda kaç saniye duracağı tam olarak belirlidir. Belki de bu kesinlik boÄŸuyordur beni, ihitmallerin omadığı, “dümdüz bir ray üzerinde” gitmenin dayanılmaz netliÄŸi, düzlüğüdür belki. Bilemiyorum bana has bir durum mudur ineceÄŸi istasyona kilitlenip geçmesi gereken durakları, dakikaları sayma takıntısı ve bu boÄŸucu kesinlikten sıyrılıp hayatın bilinmezliÄŸine devam etme hissiyatı. Geride kalan her durak daha az karanlık vadedermiÅŸ ve daha az kesinlik demekmiÅŸ gibi hissediyorum. Hani acaba yollardaki trafiÄŸe takılmama ihtimalini mi seviyorum ? Sol ÅŸeritten geçerken türlü küfürler savuracağım bir Ferrari görme ihtimalini belki, belki de bir taksi-minibüs-iett üçgenindeki dar alanda kısa paslaÅŸmaları. Ya da daha sıradanı dalıp gitmek, neye baktığının hiçbir önemi olmadan. Bir tabelada görmek sevgilinin adını ve bir sevinç duymak içinde, son anda kırmızı ışığa takılmaktan sıyrılmak ya da.

Seyahat etmenin doÄŸasının bir gereÄŸidir görmek, seyretmek ve keÅŸfetmek. Varılacak yere doÄŸru giderken bir keÅŸif halinde olmayı kastediyorum hani. Bir temaÅŸa. HoÅŸ aynı seyahati hemen her gün yaparken onun adı ne kadar temeÅŸa olur o da ayrı mevzu. Yine de tam da bu duygu eksik metro yolculuklarında. KeÅŸif duygusu. Ne ile karşılaşılacığının malumluÄŸu, heyecansızlığı. Gözlerin hiçbirÅŸey göremeyecek olmasının karamsarlığı. Ne cadde boyunda yürüyen insanlar görebilirsiniz, ne de ÅŸehrin telaşına, semtin kimliÄŸine dair herhangi bir ÅŸeye tanıklık edebilirsiniz. O anda ÅŸehrin de semtin de dahilinde deÄŸilsinizdir çünkü. Fiziksel olarak da :), ruhen de…